Cómic para o verán: "Donde no alcanza la mirada"

Edición orixinal: Où le regard ne porte pas
Data de edición: decembro de 2005
Guión: Georges Abolin
Debuxo: Olivier Pont
Tinta: Olivier Pont
Cor: Jean-Jacques Chagnaud
Formato: 192 páxinas

Se alguén aproveita o verán para deleitarse coa chamada "novela gráfica" (ese tipo de cómic de estética e guión coidados por igual), recomendamos dende o PAPALIBROS esta obra en banda deseñada.

Os motivos? Pola súas codadísimas montaxes de páxinas. Porque nela predominan os silencios por enriba das palabras (lembremos que na historieta é crucial saber contar historias cos silencios). Pola exquisita caracterización (física e mental) dos personaxes. Pola ambientación. Pola enorme carga emocional dos acontecementos. E porque se trata dunha historia que percorre a vida dos protagonistas, dende a súa infancia, pasando pola súa mocidade e rematando na vellez.
Unha auténtica xoia. Que a desfrutedes.

"1906. William tenía diez años cuando su familia abandonó Londres para trasladarse a Barellito, una pequeña aldea italiana cuyos habitantes vivían plácidamente de la pesca. Con la llegada de los extranjeros, sin embargo, empezaron las tensiones. Barellito representó para William un cambio radical que alteró por completo su vida. Nuevos paisajes, la luz del sur, una libertad que hasta entonces no había conocido y, sobre todo, nuevos amigos. Paolo, Nino y la encantadora Lisa, a los que una fecha y un objeto parecían unir inexorablemente. " (Planeta Cómic)

Suxestións para o verán

Firmin de Sam Savage é a historia dunha rata de librería que aprende a ler a base de roer libros e aos poucos convertirase en humana por mor das súas lecturas...

"Siempre imaginé que la crónica de mi vida, si acaso alguna vez

llegaba a escribirla, tendría una primera frase excelente: algo lírico, como

“Lolita, luz de mi vida, fuego de mis entrañas”, de Nabokov; y, si no me salía

nada lírico, algo arrollador, como “Todas las familias felices se asemejan, pero

cada familia desdichada es desdichada a su manera”, de Tolstói. La gente

recuerda estas palabras incluso cuando ya ha olvidado todo lo demás que hay en

el libro..."

Parece que estamos ante un novo heroe de papel

Tres libros, unha historia: iniciación á lectura máxica

"Ao día seguinte a miña avoa comezou a contarme contos. Fíxoo seguramente para arrincarnos da nosa enorme tristeza." Roald Dahl, As bruxas.

Se hai un libro, neste caso unha triloxía, que reflicta á perfección o amor á lectura e aos libros sería, para min, Corazón de tinta, Sangre de tinta e a tan degorada Muerte de tinta (que dende a semana pasada está por fin nas librerías). Esta obra da escritora alemá Cornelia Funke invítanos a viaxar aos libros (literal), a fluctuar entre a realidade e a ficción, entre os bos e os malos,... Fai unha declaración de amor aos libros que non lembraba eu dende Farenheit 451 e xoga tamén coa maxia.

Lengua de Brujo, o pai de Meggie, ten o don de dar vida aos personaxes dos libros cando le en voz alta. A cambio, o libro leva para o seu mundo a unha persoa pertencente ao do lector. Por suposto, Meggie, herda o don de seu pai... E así comezará esta historia, cando á porta da casa vén petar un estraño personaxe...

A semana pasada, en "Babelia" (xa sabedes iso de que se non sae recensionado en "Babelia", o libro non existe) falábase dunha serie de libros no ronsel de Harry Potter -Carmen Mañana, "La estela de Harry Potter"- e malia que Cornelia Funke é coñecida coma a J.K. Rowling alemá, eu creo que xa lle gustaría a Potter parecerse sequera unha migalliña a Meggie. Calidade é calidade e esta triloxía repártea a cachón, ademais de ser unha homenaxe respectuosa aos clásicos de todos os tempos e unha obra nova, ben escrita e que nos fai mesmo comprobar se nós, pobres mortais, tamén temos o don.

Pois iso, aínda non o lemos (pronto caerá nas nosas mans), pero seguro seguro que Muerte de Tinta non nos ha decepcionar e ha poñer broche de ouro ás aventuras de Dedo Polvoriento, Mo, Ellie e, por suposto, a nosa Dorothy: Meggie.

"Las palabras.

Las palabras llenaron la noche como el aroma de flores invisibles. Unas palabras hechas a la medida, creadas a partir del libro que Farid sostenía con firmeza, ensambladas por las manos de Orfeo, pálidas como la masa, hasta adquirir de nuevo sentido. Hablaban de otros mundos, de un mundo lleno de prodigios y espantos. Farid aguzó el oído, olvidándose del tiempo. Ya ni siquiera confiaba en su existencia. Sólo existía la voz de Orfeo (...). Lo hacía desaparecer todo, la calle llena de baches y las casas míseras del final, la farola, el muro sobre el que se sentaba Orfeo, incluso la luna sobre los árboles negros. Y el aire desprendió de repente un olor exótico y dulzón..." p. 23 Cornelia Funke (2005) Sangre de Tinta. Madrid: Siruela.

De raias, pixamas e nenos

E como en medio mundo, tamén no noso Papalibros está a pasar de man en man: O neno do pixama a raias. Cada certo tempo repítese o feito de que un determinado libro - Los hijos del Grial, El clan del oso cavernario, La sombra del viento, El Código Davinci...- é lido por milleiros de persoas (bos libros? boas campañas de publicidade? O tema dá para pensar un cacho)

O neno do pixama a raias cóntanos a historia dunha amizade entre dous cativos cun aramado entre eles. O protagonista narrador, desde os seus poucos anos, transmítenos unha imaxe dramática do que foi a Alemaña de Hitler (O Fura), a historia tráxica da amizade e da vida mesma en tempos de guerra. Unha novela que en breve irromperá nas pantallas de todo o mundo na súa versión cinematográfica.

Se nos poñemos exquisitos habería que dicir que... con catro motivos xa tópicos na literatura e no cine: protagonista infantil, nazismo, campos de concentración... o autor crea unha historia sinxela, sensibleira e sen maior interese. Albíscase dende o comezo o desenlace, xa dende o mesmo título e a contracapa, e a novela parece ser o resultado dun deses cursos, "Como escribir un betseller", da factoría Baricco... se cadra demasiado exquisitos? Que opinas? Se o liches, por favor, non sexas tímido e cóntanos que che pareceu o libro.

Ese Paasilina!!!

Gunar Huttunen decide comezar de novo a súa vida no norte do país, Finlandia, e merca a acea de Suukoski, á beira do Kemi. Os veciños da aldea agradecerán que o muíño volva funcionar e mesmo iranse achegando curiosos coñecer a Huttunen. A pequena aldea finesa asistirá entre risos ás imitacións que con moita arte fai o muiñeiro pero, engorde, pasarán do desconcerto á xenreira, xa que Gunar ademais de todas as súas extravagancias ten un costume ben peculiar: o muiñeiro non pode evitar ouvear cando está amorriñado. Cando os veciños non aturan máis os laios, anovela amósanos o enfrontamento do home contra o home -as forzas vivas da vila á caza do muiñeiro-, o home fronte á natureza, á soidade, á tolemia, ao amor, etc. O muiñeiro ouveador é a segunda das novelas de Arto Paasilina que chega ás mans dos lectores galegos, un escritor polifacético, que antes de frade foi cociñeiro: gardabosques, xornalista, poeta... e que amosa todas as súas facianas nas súas novelas. O gardabosques respectuoso e protector agroma nas paisaxes, na descrición da vida do campo, nos traballos coma carpinteiro que desenvolve Gunar; o xornalista deixa ver as suás maneiras na narración dunha crónica, aínda que non pode evitar poñerse de parte dalgúns dos seus personaxes -o muiñeiro, Sanelma, o carteiro, o policía- e na contra doutros -o tendeiro, o médico, o comisario, os ricos propietarios-; o poeta sobrancea nalgunha das descricións e mais nas reflexións que a lectura da novela suscita no lector.

Alén disto, Paasilina caracterízase por unha escrita clara e sinxela que dosifica con acerto acomicidade. Xoga en todo momento a sorprender o lector e ganduxa historias imposibles que,despois de lelas, fan que comprendamos por que é considerado un dos narradores máis habelinciosos das letras comtemporáneas e amais, converte os seus homes duros, lapóns afeitos a traballar arreo, en tipos universais, polo que a historia do muíño de Suukoski ben podería ambientarse ou suceder en calquera aldea galega.

Un libro exquisito exquisitamente traducido ao galego e que é de lectura imperdoable para todos aqueles que queiran gozar dunha boa novela.

Finn Family Moomintroll

Capítulo I

En el que Mumin, Manrico y Esnif se encuentran el sombrero del
mago. Luego aparecen de pronto cinco nubes y el Jemulen logra inventar otro
pasatiempo.

Así comezan as aventuras da familia Mumin. Unha serie de libros que non perdeu a forza cos anos, se non que se converteu por dereito propio nun clásico da literatura infantil e xuvenil. O val de Mumin (supoñemos que en Finlandia) é o fogar de diferentes especies de seres, principalmente trols, onde cada primavera se viven grandes aventuras, todas elas do máis rechamante e pintoresco, como sucede nesta ocasión que atopan o sombreiro dun mago que transforma todo o que lle cae no interior no máis inesperado (incluso o propio Mumin que se agocha embaixo do sombreiro, acaba converténdose nun bicho estraño e feuchiño que ninguén recoñece)
Son historias cheas de imaxinación nas que destaca o humor, a fantasía e a calidade narrativa.

Carapuchiña vermella procura a liberdade

"Adentrarnos en los pensamientos secretos de los seres que amamos, eso es lo que nos permiten los cuentos." Isto é o que pensa Gustavo Martín Garzo sobre os contos (O segredo dos contos). Nós pensamos que algo de razón ten e por isto recomendamos no noso Papalibros a Carapuchiña máis afouta de todas... a que é quen de comprender ao lobo

No quiero que te vayas, madame Bartholdi. ¿Qué voy a hacer sin
ti? Me quedo como metida en un laberinto.
-Procura encontrar tu camino en el
laberinto -le dijo ella-. Quien no ama la vida no la encuentra. Pero tú la amas
mucho. Además, aunque no me veas, yo no me voy, siempre estaré a tu lado. Pero
no llores. Cualqueir situación se puede volver del revés en un minuto. Ésa es la
vida.
Sara se empino para darle un beso. No podía evitar el llanto.
-Y no
olvides una cosa -le dijo miss Lunatic-. No hay que mirar nunca para atrás. En
todo puede surgir una aventura. Pero ante las ansias de la nueva aventura, hay
como un miedo por abandonar la anterior. Plántale cara a ese miedo.
Pp. 180-181

E que estes días andamos todos un pouco perdidos e non nos viña nada, nada mal falar un cacho con Mademe Bartholdi ;)

Para gustos fixéronse colores!

Esta é a deliciosa reedición dun clásico:

Porque hai un monte de xente que aínda non sabe o conto...

A galiña azul

Estes días anda o pobo un pouco alborotado. Acórdaste dun rapaz que se chama Lorenzo e que andaba sempre na compaña dun can pequeniño de rabo zuro? Pois Lorenzo ten unha galiña azul con cinco plumas vermellas na á dereita.
É unha galiña moi bonita e moi rara. Pon ovos de colores. Xa puxo dous marelos, un rosa e tres verdemar. Ademais non di cacaracá como as outras galiñas, senón que di cocorocó. E isto ten preocupadas as autoridades.
Tan preocupadas as ten que hai catro días chegoulle un oficio a Lorenzo pedíndolle que entregase a galiña polas boas. Lorenzo negouse, porque aínda que lle din que só é para que a vexa un veterinario, o certo é que, segundo dixo o señor Casimiro, o porteiro do Concello, a galiña vana matar.
O alcalde, Manolito Listón, dixo nunhas declaración que fixo para a televisión e para os xornais, que non se podía tolerar a existencia dunha galiña azul, porque, segundo Manolito Listón, unha galiña azul que pon ovos de colores e que di cocorocó en vez de cacaracá non é unha galiña como é debido.
O caso é que o pobo anda todo alborotado e o pobre Lorenzo non levanta cabeza.
Antes paseaba todo contento coa súa galiña pola rúa, pero agora está na casa e algúns din que a galiña a ten disfrazada de branco para que non lla coñezan. Pero de certo, pouco se sabe.
Eu non sei que vai pasar, porque os veciños están de parte de Lorenzo e da galiña. Non teñas pena, que xa che contarei en que queda isto.
Lorenzo encárgame que che dea lembranzas del e da súa galiña azul.

O final da historia da galiña azul

Sabes que se arranxou o asunto da galiña azul de Lorenzo?
Verás. O día aquel que che escribín contándoche todo, resulta que a iso das cinco da tarde chegaron os gardas a buscar a galiña azul, de parte de Manolito Listón. Ía moito sol e podía ser un día ben ledo se non fose pola pena que tiñamos todos.
A xente congregouse diante da casa de Lorenzo. Habería para aí máis de mil persoas. Eu tamén fun.
A que non adiviñas o que pasou? Pois o día anterior discorreu que a mellor maneira de arranxar as cousas sería tinguir de azul todas as galiñas do lugar, pintándolles de vermello cinco plumas da á dereita e despois soltalas arredor da galiña azul de Lorenzo. Como nós non temos galiñas na casa, eu fun mercar unha á feira de Allariz e tinguina de azul tamén.
Cando chegaron os gardas, atoparon tanta galiña igual que non sabían cal era a de Lorenzo.
Só houbo un pequeno despiste. Foi cousa de Leoncio, que se trabucou e apareceu cunha galiña pintada de vermello. Cando lla viron os gardas, queríanlla matar. Se o vises escapar coa súa galiña debaixo do brazo e berrando: "Para gustos fixéronse colores!"
Agora o Manolito Listón di que cando chova se vai arranxar, que as galiñas han perder o tinte e que entón, xa veremos... Pero polo de agora vai moita calor e temos o verán enteiro por diante.
De momento, Lorenzo anda amestrando a galiña para que, ao menos en público, aprenda a dicir cacaracá en vez de cocorocó.
Claro que a xente do lugar ten un contrasinal para coñecer a verdadeira galiña azul. Xa cho direi cando veñas.

As voces dos que dormen

La voz dormida de Dulce Chacón cóntanos a dura vida das mulleres republicanas nos cárceres franquistas.

É o relato das vidas dos combatentes anónimos que non estaban preparados para perder a Guerra Civil e nas páxinas da novela asistimos ao sufrimento innecesario dun monte de personaxes que capítulo a capítulo van tecendo e destecendo as súas vidas truncadas.

Dulce Chacón permítenos oír a todas aquelas voces que aínda tiñan unha historia que contar sobre a contenda española e que ata o momento estaban ben durmidas ou ben silenciadas.

Unha novela sobre sentimentos, pero que consegue non caer na sensibleira nin na lágrima fácil e que nos achega a uns acontecementos aínda vivos da nosa historia. Unha delicia e na mesma liña anda o premiado El corazón helado de Almudena Grandes, por se che cae nas mans e tes curiosidade.

On the road

Novela de lectura fácil que lembra na súa totalidade a eses telefilmes que botan en todas as canles as tres e media e que axudan na ben merecida sesta.
Un pai e un fillo, tras unha catástrofe (non sabemos cal) percorren unha estrada estadounidense na procura dos "homes bos" e das cálidas terras do sur. Na súa monótona andaina hanse atopar en toda clase de situacións complicadas: homes que comen os seus fillos, fame, enfermidade, a morte de deus...
As imaxes e situacións que se nos presentan na lectura non deixan de ser unha amalgama do xa coñecido: Mad Max, O planeta dos simios, Soy leyenda... Esta novela sería un spin off do consolidado xénero de cine de catástrofes e malia que as súas descricións non deixan de ser moi boas, non nos achega nada novo.

Eu creo que na mesma liña hai libros ben mellores: Crónicas marcianas, O mecanoscrito da segunda orixe, Un mundo feliz...