2008/12/03

Si hay alguna novela policíaca, no cabe duda de que se trata de esta. Es la primera parte de una trilogía alucinante basada en el crimen, el castigo y llena de perversiones sexuales.
Steve Larsson nos cuenta la angustia vivida por el señor Henrik Vanger tras haber desaparecido su sobrina, Harriet, durante un carnaval de verano en la isla sueca Hedeby.
A pesar del despliegue policial no se encontró ni rastro de la adolescente de dieciséis años.
¿Fue asesinada? ¿Quizás, secuestrada? ¿O simplemente, se escapó? Nadie lo sabe, y el caso está cerrado. Sin embargo, Henrik vive obsesionado con resolver el misterio, por ello, contrata a un periodista de investigación, Mikel Blomkvist.

Según transcurre la novela Mikel contará con la ayuda de Lisbeth Salander, una investigadora un tanto peculiar, tatuada y llena de piercings.
Ingrid Katherine García Rueda (1º BAC A)

3 comentarios:

Susana Losada dixo...

Grazas ao entusiasmo co que Ingrid me falou do libro antes de Nadal, embarqueime a lelo. Uf! aínda que normalmente me engancho aos libros, había moito tempo que non me enganchaba deste xeito. Devoreino e estou co segundo volume (La chica que soñaba con una cerilla...) O que máis me gustou foi a galería de personaxes creada por Larsson: a enrevesada familia Vanger e a incrible Lisbeth Salander. O terceiro volume non sae ata maio... quefaremos?

Anónimo dixo...

Eu non son lectora habitual de novela negra, pero Millenium é adictiva. Á marxe da intriga, gustoume moito o tratamento do personaxe de Lisbeth, a grande protagonista da segunda parte, unha hacker con graves dificultades para as relacións humanas (é ela contra o mundo, mantense fiel a si mesma e ós seus amigos en todas as circunstancias, mesmo as máis problemáticas e violentas), coa que o lector se vai encariñando segundo vai descubrindo o seu pasado e o sentido das súas accións.

Anónimo dixo...

A min pásame o mismo que comenta Cristina, non son lectora habitual de novela negra pero esta encantoume. Quizais ó principio non enganche moito pero logo non podía resistirme...necesitaba saber como acababa!!!despois de falar hoxe contigo, Cristina, metichesme máis ganas de ler o segundo...mañá xa empezo!!!

ANA