Don Gil de las Calzas Verdes, Tirso de Molina

Ola!
Este é un deses libros que, se non nolo desen a escoller como lectura obrigatoria, nunca leriamos, pero o certo é que nos rimos bastante lendo nel. A pesar de que o teatro en verso non é facil, xa que ao principio parece coma se non estiveses a enterarte de nada, pasámolo moi ben ata o final, e especialmente ao final. Só o limos entre catro persoas, polo que tiñamos varios papeis para cada un, pero lelo entre todos foi unha experiencia nova que nos gustaría repetir. Ten partes graciosas como boa comedia barroca que é, coas que unha vez comezabamos case non dabamos parado de rir. Tamén riamos bastante coas diferenzas entre as dúas edicións que estabamos a utilizar, e co curioso vocabulario que contén.

O certo é que é unha historia bastante atrevida para a súa época polo tema a tratar, pois parécenos que o travestirse non debía ser algo moi ben visto naqueles anos (aínda que agora tampouco o sexa, je, je).

Recomendámosvola. Ídesvos rir un pouco. Sobre todo se o ledes en grupo.

Mónica, David, Laura e Andrea (1ºBAC A)

Nota da profesora implacable que propuxo a obra: Como poderá supoñer calquera papalibros observador (sobre todo despois desas lecturas voraces de novela negra ás que nos adicamos últimamente), por esixencias do guión, non todos os pés da foto corresponden a estes catro lectores ¿Adiviñades de quen son?